Als de eerste nachten richting het nulpunt gaan en winterse nevels ’s morgens laag over de velden hangen wordt de verleiding om lekker binnen te blijven erg groot. Jammer eigenlijk. Want die koude ochtenden zijn vaak de voorbode van veel moois.
Afgelopen winter had ik zo’n ochtend. De wekker ging vroeg, snel aangekleed en dan vervolgens op naar de Veluwezoom. Je hoopt dan altijd op én mooie omstandigheden en om nog wat wild tegen te komen. De omstandigheden waren in ieder geval goed. Windstil, iets onder het vriespunt en een heldere lucht met de laatste sterren er aan maakt plaatje compleet.
De eerste stappen op een bevroren hei. Een langzaam opkomende zon prikt door de sluierbewolking. In mijn ooghoek zie ik wat bewegen. De eerste damherten! Met een goudoranje lucht op de achtergrond steken ze de heide over op weg naar het rustgebied. Langzaam bewegen de zwarte sillouetten over de berijpte hei. Ik volg ze een paar minuten tot ze uit zicht verdwijnen. De kou en het vroege opstaan lijken even niet te bestaan. Zo wil je toch altijd je dag beginnen?
Een paar honderd meter verderop is het opnieuw raak. Dit keer een groepje edelherten. Dat het koud is merk je, want door de zoeker van mijn camera heen zie ik een laagje rijp op de rug van de dieren liggen. Gelukkig hebben zij er weinig last van, maar prettig lijkt me anders.
En dan begint het grote struinen. Een tijdje blijft het rustig, het wild lijkt verdwenen te zijn. Geen hert meer te bekennen. Even slaat de twijfel toe. Heb ik het verkeerde pad gekozen? Waar zijn ze naar toe? Kraakt de inmiddels tot ijs omgetoverde sneeuw te veel onder mijn voeten? Tijd voor een keuze, eens een ander paadje in slaan. Misschien dat meer geluk oplevert.
Al na een paar stappen wordt ik verwelkomd door een roepende zwarte specht. Dat begint al goed! Het blijkt een voorbode te zijn van meer moois. Na een paar honderd meter zie ik tussen de bomen een paar edelherten. Bingo! Tevreden stel ik mijn camera op en sta ze een paar minuten lang te filmen. De herten lopen verder en ik wil het zelfde doen tot ik in mijn ooghoek opeens iets het pad op zie lopen….
Vanuit het bos verschijnt midden op het pad opeens een immens edelhert met een groot gewei. Hij loopt het pad op, en draait zijn kop richting mij. Heel stil draai ik mijn camera en stel scherp op het hert. Wat een moment! Ruim een minuut lang kijken we elkaar aan waarna het hert besluit dat het mooi geweest is. Statig loopt hij het pad over en verdwijnt in het bos.
Langzaam loop ik door. De kou voel ik inmiddels niet meer. Die heeft plaats gemaakt voor warme spanning. Zou het hert er nog lopen? Zouden er meer zijn? Helaas. Het hert is in het bos verdwenen. Maar wat een moment.
Terug in de auto denk ik voldaan nog even terug aan wat ik net allemaal tegen gekomen ben. De oranje ochtendzon, de overstekende damherten, de berijpte edelherten. En natuurlijk die fantastische ontmoeting met de geweidrager. Het was koud. Het was guur. Maar het was bovenal geweldig.
Bekijk ook de vlog die hoort bij deze blog!