Bos-solidariteit

Natuur verbindt mensen. Maar of iedereen in de natuur nou zo verbonden met elkaar is? Steeds meer verhalen over gebruikers conflicten in de natuur steken de kop op. De roep om toezicht in natuurgebieden als oplossing voor deze conflicten wordt steeds sterker. Maar toch is er een sprankje hoop dat het toch vanzelf goed komt. Bos-solidariteit!

Ruzie in het bos

Steeds meer zie ik op internet artikelen voorbij komen als “mountainbikers massaal op de bon” of “loslopende honden zorgen voor ergernis”. Wat vooral fascinerend is, is het lezen van de reacties onder de artikelen. Hier staan mensen uit verschillende recreanten groepen lijnrecht tegenover elkaar. Wandelaars, hondeneigenaren, ruiters, mountainbikers, crossers, joggers, alles en iedereen moet het ontgelden. De wandelaars willen enkel wandelen en vinden de overige groepen maar vervelend. De mountainbikers willen lekker scheuren door het bos en vinden die andere groepen maar lastig en in de weg lopen. De hondeneigenaren vinden het maar idioot dat hun hond nergens los mag en waarom mag de ander weer wel zo veel en ga zo maar door. Iedereen ligt met elkaar overhoop en iedereen moet zijn of haar gebruikersgroep constant verdedigen en vooral even aanstippen waarom die andere gebruikersgroepen nou echt zo slecht zijn. Zelf vind ik dit erg jammer. Ik wandel, loop hard, mountainbike en ben bovenal een gigantische natuurliefhebber. Ik vind het dan ook pijnlijk om te zien hoe steeds meer het wij-zij denken in verschillende gebruikersgroepen lijkt te sluipen. Terwijl we eigenlijk allemaal van de natuur willen genieten…..

En eerlijk toegegeven, er zijn altijd uitzonderingen die de regel bevestigen. Natuurlijk zijn er asociale mountainbikers die wandelaars van hun sokken rijden. Maar er zijn net zo goed asociale wandelaars die bewust gaan wandelen op een mountainbikeroute en het dan maar gek vinden dat ze boos aangekeken worden. En er zijn hondeneigenaren die er niet om malen dat hun hond achter wild aan gaat en ruiters die het liefste over de wandelpaden rijden. Maar dit zijn uitzonderingen, niet iedereen is zo en zoals ik het inschat houdt de meerderheid zich keurig aan de regels. Helaas lijkt dit niet bij iedereen te landen en gaat het wij-zij denken steeds verder. Iedere gebruikersgroep heeft ondertussen al zijn eigen paden en routes, maar waag het eens om ook maar naar de route van een ander te kijken! Dan is het hek van de dam! Is pure scheiding van groepen  dan de enige oplossing om het een beetje leuk met elkaar te hebben en elkaar te kunnen tolereren in het bos? Gelukkig is er iets wat bij kan dragen om dit probleem minder te maken: Bos-solidariteit!

Zeg elkaar eens gedag!

Als je bos-solidariteit googled dan kom je vooral artikelen tegen over een hoge meneer (waarschijnlijk Wouter Bos) die oproept tot solidariteit. Zeker blijven doen meneer Bos, absoluut mee eens, maar niet wat ik bedoel. Wat is dan wel bos-solidariteit? Bos-solidariteit is eigenlijk heel eenvoudig, en vooral, ook toepasbaar in andere groene ruimtes zoals weide gebieden, veengebieden, heide gebieden en ga zo nog maar even door. De kern van bos-solidariteit is jouw mede-bosgebruikers gedag zeggen als je langs elkaar loopt, fietst, nordic walked (is dat überhaupt een woord?) of wandelt. Makkelijk toch?

Wat is dan wel bos-solidariteit?

Het lijkt gek maar toch gebeurt het al wel veel en het kan een wereld van verschil maken. Ga zelf op een willekeurige zondagmiddag maar eens door het bos wandelen. Het valt mij altijd op dat als je door het bos loopt mensen je vaak in het voorbijgaan even gedag zeggen. Niet uitgebreid, een simpele hallo of goedenmiddag, maar toch. Het lijkt een soort universele gedragscode; “ik loop in het bos, jij loopt in het bos, we zeggen elkaar gedag”, dat is bos-solidariteit. Dat heb ik in de stad nog nooit zien gebeuren! Daar kijken mensen elkaar nog nauwelijks aan. Toegegeven, een stadscentrum is vaak drukker dan het gemiddelde bos maar in sommige gebieden kan je je afvragen wat het scheelt. Het grappige aan bos-solidariteit is wel weer dat het niet op lijkt te gaan voor gebruikersgroepen onderling. Als ik op mijn mountainbike zit zijn wandelaars eens stuk minder geneigd mij gedag te  zeggen, ook al passeer ik ze op loop-snelheid. Beste strategie om toch iedereen te vriend te houden? Gewoon alvast even gedag zeggen! Je hoeft uiteraard elkaars hobby’s niet te delen, maar het is wel zo netjes om elkaar te laten genieten van waar je tenslotte allebei voor komt: genieten van de natuur.

Is elkaar gedag zeggen in  het bos de oplossing? Ga je met lief lachen zorgen dat gebruikersgroepen zich niet meer aan elkaar irriteren? Ik denk het niet. Maar het zou wel een mooi begin zijn toch? Op die manier kom je in ieder geval nader tot elkaar. Dus als je de hond uit laat, wandelt, nordic walkt, gaat mountainbiken of wat dan ook. Zeg je mede-bosgebruikers eens gedag onderweg. Dat maakt het een stuk gezelliger in het groen!